Η πραγματική επανάσταση είναι αυτή που λέει και ο γιωργάκης. Η επανάσταση του αυτονόητου.
Δεν χρειάζεται να πάρεις την θέση του δαίμονα για να αλλάξει κάτι. Το πιο πιθανό είναι να γίνεις δαίμονας και εσύ.
Το μαγαζί πρώτα, πρώτα θέλει ανακαίνιση και οργάνωση. Τα βασικά. Κόβουμε αποδείξεις, πληρώνουμε το φπα, πληρώνουμε την ασφάλιση, τους φόρους. Φτιάχνουμε μια λίστα με αυτούς που έχουμε υπάλληλους. Τους πληρώνουμε από μια φορά τον μήνα και όχι από όσες φορές περνάνε από το ταμείο. Τους καταχωρούμε. Τους ελέγχουμε. Ταυτόχρονα φροντίζουμε να είμαστε εντάξει με τους προμηθευτές μας, τους πληρώνουμε για να μπορούν να πληρώσουν και αυτοί το προσωπικό τους.
Σε καιρούς κρίσης ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις αν δεν έχεις δικά σου χρήματα και δεν μπορείς να τυπώσεις ή να υποτιμήσεις, είναι η ανάπτυξη μέσω δανεικών και ελλειμματικών προϋπολογισμών. Κάτι τέτοιο ήθελε να κάνει ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς αλλά δεν τον άφησαν. Όταν πέρσι τον δεκέμβριο είπε στην ΕΕ ότι θα φέρει και άλλον ελλειμματικό προϋπολογισμό και θα ρίξει χρήμα για ανάπτυξη, τα παιδιά του είπαν το κλασικό the party is over. Και όταν χρωστάς σε όλους, τους όρους τους βάζουν οι δανειστές, όχι εσύ. Αν θες δοκίμασε να πεις στην τράπεζα που έχεις πάρει δάνειο για το σπίτι σου ότι όσα πλήρωσες, πλήρωσες. Αν μπορείς να το εφαρμόσεις και η τράπεζα σου το δεχτεί, τότε συζητάμε να πουλήσουμε μαγκιά και να πούμε το ίδιο και στους ΕΕ για τα δικά τους λεφτουδάκια. Ευτυχής ή δυστυχώς η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση προθέσεων και δηλώσεων. Πάνω από όλα πολιτική είναι η εφαρμογή αυτών που λες. Αλλιώς καταντάς σαν τον τσίπρα που όταν συναντήθηκε την άνοιξη με τον ιερώνυμο (όταν ο γιωργάκης είχε ’’φορολογήσει’’ τα παγκάρι) του είπε ότι ναι πρέπει πρώτα να γίνει διάλογος. Όταν πάγιο αίτημα σου είναι η φορολόγηση και η απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τότε εκτός από τα μπαλκόνια, το λες και στον εκπρόσωπο της, και δεν την πέφτεις στον χαζό που επιτέλους προσπάθησε να βάλει χέρι. Με απλά λόγια δεν χρειάζεται να περιμένεις να γίνει επανάσταση για να αλλάξει ο κόσμος. Μια κρίση αυτοκριτικής χρειάζεται και επαναπροσδιορισμού και οριοθέτησης του στόχου. Φταίμε και εμείς δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Σκοπός μας είναι να ζούμε καλά. Διακοπές κάνουμε και στο room to let, δεν είναι απαραίτητο να πάμε όλοι στο super paradise ή στο ’’εναλλακτικό’’ βιοκλιματικό’’ θέρετρο στην σύμη. Μπορούμε να πάμε στην πορεία και στα λοιπά αγωνιστικά ραντεβού με την ιστορία, και χωρίς replay παντελόνι, μια χαρά είναι και το zara ή κανένα ελληνικό από την λαϊκή. Δεν χρειάζεται να πάει το ’’κωλόπαιδο’’ τρεις γλώσσες και κολυμβητήριο και πιάνο. Δεν του φτάνει μόνο το κολυμβητήριο!!! Τα φροντιστήρια δεν γίνονται γιατί δεν επαρκούν οι γνώσεις από το σχολείο, γίνονται γιατί θέλουμε να πλεονεκτούμε έναντι των άλλων υποψηφίων. Στην πορεία κάπου και οι καθηγητές σταμάτησαν να κάνουν μάθημα στα σχολεία, και όλα τα παιδιά πάνε φροντιστήριο, οπότε χάθηκε και το πλεονέκτημα. Τα παιδιά πια πάνε φροντιστήριο από συνήθεια. Εντάξει δεν χρειάζεται να μου πάρει η μαμά μηχανάκι από τα 15 μου και αυτοκίνητο από τα 18 μου, ενώ δεν έχω δουλέψει ούτε ένα μεροκάματο. Ο μόνος που κατάφερε κάτι στην ζωή του, χωρίς να έχει κάνει διευθυντής ούτε σε περίπτερο, ήταν ο κώστας ο καραμανλής ο μικρός. Στους υπόλοιπους μας ζητάνε προϋπηρεσία. Δίπλα μας υπάρχουν συμπολίτες μας που τους λείπουν 99 ευρώ για να κάνουν ένα 100ευρω, και η πλειοψηφία της αριστεράς ασχολείται με το νέο ΕΑΜ, γιατί κόπηκε το επίδομα πλύσης χεριών στο δημόσιο ή το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης.
Η δημοκρατία σου αφήνει ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες και ένα σωρό απίθανα περιθώρια. Εμείς οι επαναστάτες, οι μπουχτισμένοι από τα σκατά στα μυαλά των συμπολιτών μας, τους αφήνουμε άξιοι στην μοίρα τους και την κάνουμε για χωριό άμεσης δημοκρατίας, 20 με 30 στην αρχή και μετά θα ακολουθήσουν και οι άλλοι σύντροφοι. Και φτιάχνουμε μια πόλη χωρίς διακρίσεις, χωρίς αργυρώνυτες τακτικές, μια άμεση δημοκρατία, την ευτοπία, χωρίς καμία μορφή ιδιοκτησίας. Και όποιος γουστάρει ακολουθεί. Τότε οι καταπιεσμένοι των πόλεων θα δουν την διαφορά από την θεωρία στην πράξη και θα ακολουθήσουν . Είναι απλό και κατορθωτό. Δεν χρειάζεται ούτε όπλα, ούτε βία, ούτε χρήμα. Σήμερα εμείς αύριο ο κόσμος όλος.
Εντάξει μια μορφή λιτότητας θα υπάρξει στην αρχή, μέχρι να ρολάρει ο σοσιαλισμός, πώς να το κάνουμε άλλωστε, αλλά δεν είναι να το φωνάζουμε κιόλας. Και μάλιστα από πριν.
Εντάξει πριν πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας θέλω μια απάντηση σε μια ερώτηση που μου κολλάει από μικρό παιδί. Αν ο στόχος για έναν καλύτερο κόσμο αφορά όλους και και για όλα, και επειδή στο μεταεπαναστατικό μέλλον όλοι θα είμαστε ίσοι, αλλά επειδή θα χρειαστούμε και κάποιους να δουλεύουν στα ορυχεία ή στις χωματερές, και επειδή ούτε εγώ ούτε εσύ θέλουμε να δουλέψουμε εκεί, ποιον μαλάκα θα βάλουμε να σκάβει;; είπαμε ότι στο μεταεπαναστατικό μέλλον μπορεί να είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δουλέψουμε στα ορυχεία. Όταν εκ περιτροπής έρθει η σειρά μας να σκάψουμε τι θα γίνει; Η απάντηση δεν θα υπάρχουν ανάγκες για ορυχεία στον μεταεπαναστατικό κόσμο μας, απλά δεν υπάρχει. Όσο δεν υπήρχε και σιβηρία στην ένωση σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών.
Μπορείς να τσεκάρεις και την τύχη των πρωτοπόρων συντρόφων τρόσκι , μαλτσένκο, ο κάμενεφ, ο γιέζοφ κλπ, όταν την επανάσταση την πήρε ο διάολος, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια σαν ρομαντικοί, ορθόδοξοι, πιστοί , ασυμβίβαστοι αγωνιστές. Κάτι εκατομμύρια άσχετοι που τους είχαν πιστέψει την πάτησαν.
γιώργος δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου