Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Πάλι με χρόνια με καιρούς...

Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!




Η επιτομή της εξερεύνησης για κρυστάλλινη αλήθεια, για ευθύτητα, για διαυγές πνεύμα περνάει από τον πραγματικό κοσμοπολίτη το Νίκο Καζαντζάκη. Η δημιουργικότητα, η ευστοχία, η απόλυτη βεβαιότητα ότι το νόημα της ζωής υπάρχει. Βρίσκεται μέσα στη φύση, σε έναν χάρτη γεωγραφίας που σε ταξιδεύει στον κόσμο όλο με μια ματιά, βρίσκεται μέσα σε κάθε πειρασμό. Μέχρι τον τελευταίο. Από το "καλό ταξίδι" μέχρι τους "τίτλους τέλους", από τη μελέτη του υπερφυσικού μέχρι την αμφισβήτησή του.  




Αρχίσαμε πριν από πολλά χρόνια να λιποτακτούμε αδέρφια. Πετάξαμε τη σκούφια μας για ψεύτικες ηδονές, για τετραγωνικά μέτρα σπιτιού, για εξοχικές κατοικίες, για τετραήμερα. Έγινε μπανάλ το λιομάζεμα, η σπορά, το περπάτημα, η έντιμη εργασία, οι εξαγωγές για ετήσιο εισόδημα <50.000Ευρώ. Έγινε κανόνας ο άμετρος καταναλωτικός δανεισμός, το SUV, η απεργία και τα ρεβεγιόν. Ο δανεισμός έφερε την αδυναμία πληρωμής, η αδυναμία πληρωμής έφερε την ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης, η ανακεφαλαιοποίηση την απουσία ρευστού από την πραγματική αγορά και η απουσία ρευστού γκρίνια. Μια σταλίτσα είναι αυτή η προικισμένη χώρα μέσα στην ανθρωπότητα. Έχουμε άπειρες δυνατότητες, αλλά χάσαμε την αγορά. Δε μάθαμε να είμαστε άνθρωποι των αγορών όπως οι παλιοί λάτρεις του high risk έλληνες εφοπλιστές (μετέπειτα λάτρεις της λαθρεμπορίας). Ο σταθερός μισθός! Σημασία έχει ο σταθερός μισθός ει δυνατόν για πάντα. Να γίνεις μια άμορφη μάζα με επαναλαμβανόμενο πρόγραμμα ζωής από τα 30 μέχρι τα 65 σου και μετά να ξεκουραστείς από την ξεκούραση. Το δημοσιοϋπαλληλίκι θα ξεριζωθεί από το DNA μας θέλουμε δε θέλουμε. Η εντροπία του κόσμου τείνει να φέρει σε άπειρο χρόνο τα πάντα σε ισορροπία και επιτέλους...επιτέλους...επιτέλους ήρθε η σειρά μας να μας ισοπεδώσει ο ανένδοτος κανόνας της φύσης! Και δεν αρκεί να αλλάξουμε. Πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη ένας ένας, να μην κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες. Ο καπιταλισμός 2ου και 3ου βαθμού υπάρχει όσο υπάρχουν ανόητοι καταναλωτές, η μασωνία σε ελέγχει όσο είσαι έτοιμος να ελεγχθείς, η τηλεόραση είναι βαρόμετρο όσο σε επηρεάζει. Αγάπησε την προσωπική σου ευθύνη, όχι του "άλλου". Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Φώναξε στο δρόμο. Βγες και πες το ευθαρσώς όταν το νιώσεις : 
"Ελευθερώθηκα. ζω από μέσα προς τα έξω τα πράματα και άρχισα να νιώθω τη γλυκιά ευφορία της κινητικότητας, της δράσης και της αλληλεγγύης. Έπαψα να είμαι ατομιστής, αγωνίζομαι, δεν καπιλεύομαι τον ιδρώτα άλλων. Έχω συνέπεια λόγου. Είμαι έντιμος και φιλότιμος. Μου αρέσει, είναι το γλυκό συναίσθημα της ύπαρξης". Είναι οι στιγμές που σιγουρεύεσαι ότι υπάρχεις και το σώμα σου είναι σε ένα μόνιμο ρίγος. Θυμήσου τον ποιητή : "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος"


...............


Μα όταν θα χρειαστεί να αγωνιστείς ξανά, μην το σκεφτείς αυτό που θα γκρεμίσεις. Σκέψου τη δημιουργία του "μετά". Από το χάος κι από τα συντρίμια θα μπει το νερό στ' αυλάκι για μια νέα δημιουργία. Μη συντηρήσεις το άσχημο. Γίνε γκρεμιστής. σαν τον παλαμά.


"Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο
χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. 
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. 
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια. 
Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι όταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω, 
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε 
γκρικάω, βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: Γκρεμίστε!"



με εκτίμηση για την Ελλάδα που αγωνίζεται


γιάννης γ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου