Συνδικάτα εγκλωβισμένα σε λογικές του παρελθόντος! Το παράδειγμα της ΔΟΕ.

το ακολουθο κείμενο το εστειλε ο Bas. Devasil  απο το blog  ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ. το έστειλε κάπου στα μέσα απριλίου. επειδή τώρα το είδα τώρα το ανεβάζω. ευχαριστώ και συγνώμη για την καθυστέρηση. 

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, υπό την πίεση της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που διερχόμαστε ως λαός, γίνονται πολλές αλλαγές, σε όλο το φάσμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Όλες ευαγγελίζονται τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Όλες γίνονται με βίαιο τρόπο και σχεδόν πάντα με ελλειπή σχεδιασμό! Σίγουρα πάντως το τοπίο αλλάζει! Και όπως είναι φυσικό σε κάθε τέτοια αλλαγή οι αντιστάσεις είναι πολλές, κυρίως από τις διάφορες ομάδες που θίγονται. 

Ως εκπαιδευτικοί βιώσαμε πρωτόγνωρες μειώσεις μισθών, απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων, διάλυση της ιατροφαρμακευτικής μας κάλυψης, ένταξη σε ένα παράλογο βαθμολόγιο - μισθολόγιο στο οποίο υποχρεωτικά ένα 15% των υπαλλήλων θα κρίνονται ανεπαρκείς ενώ κάποιοι άλλοι, θα εγκλωβίζονται σε κάποιο βαθμό για τυπικούς και μόνο λόγους, μια άκρως γραφειοκρατική αξιολόγηση με εκ των προτέρων ποσοστιαία κατανομή των συναδέλφων σε ανεπαρκείς, προαχθέους ή άριστους (!), υποχρεωτικές μετακινήσεις συναδέλφων ή και απολύσεις κλπ κλπ. Και πολλά ακόμα που είναι μπροστά μας. 

Το συνδικαλιστικό κίνημα μας, ( ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ ) δίνει μάχες..., όλο αυτό το διάστημα άλλα δεν έχει κατορθώσει να κερδίσει...ούτε μία. Κηρύσσει κάθε τόσο απεργίες, η  συμμετοχή των συναδέλφων είναι ελάχιστη, παρά τα τεράστια προβλήματα... επιμένει όμως στη στρατηγική αυτή. Δεν συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί στις απεργίες όχι γιατί δεν βιώνουν τα καθημερινά προβλήματα στην εκπαίδευση ή στην τσέπη τους αλλά για μια σειρά άλλων λόγων. Κατά τη γνώμη μου οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

1. Δεν πιστεύουν πλέον στη λογική της απεργίας, με τον τρόπο που μεθοδεύεται από τα συνδικάτα του. Απεργία κάθε τόσο και λίγο, 24ωρη συνήθως, πάντα με αιτήματα που προβάλλουν τη διατήρηση των κεκτημένων, ποτέ με αιτήματα απλά, σημερινά, που θα ενώνουν το λαό μαζί μας. Ποτέ με όραμα για την εκπαίδευση ή για την κοινωνία, κομμάτι της οποία είμαστε κι εμείς.

2. Απεργίες που εξαγγέλλονται δίχως μακροπρόθεσμη στόχευση, βιαστικά, τις περισσότερες φορές δίχως καμία προετοιμασία, ίσα ίσα για να ικανοποιείται η αόριστη αγωνιστική διάθεση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και οι πολιτικές σκοπιμότητες τις οποίες υπηρετούν. Και αυτό το τελευταίο η μάζα των εκπαιδευτικών το καταλαβαίνει πολύ καλά!

Επιπλέον κι εκεί που επιλέγουν να δώσουν τις μεγάλες μάχες οι ήττα είναι κραυγαλέα. Και είναι ήττα για όχι μόνο για τους αρχισυνδικαλιστές μας αλλά για όλους μας. Όχι τόσο για την ουσία των αιτημάτων αλλά διότι απαξιώνονται όλο και περισσότερο τα συνδικάτα μας στη συνείδηση τη δική μας αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Η ΟΛΜΕ έδωσε στη μεγάλη μάχη ενάντια στις διαθεσιμότητες αλλά πάνω από 500 εκπαιδευτικοί της Τεχνικής Εκπαίδευσης χάνουν τη δουλειά τους. Η ΔΟΕ δίνει τη μεγάλη μάχη ενάντια στην αυτοαξιολόγηση - αξιολόγηση αλλά μέχρι σήμερα οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης προχωρούν κανονικά...και θα ενταθούν τις επόμενες ημέρες ( νέο σύστημα μεταθέσεων, κατάληψης οργανικών κ.α.). 

Είμαι πεπεισμένος, τα συνδικάτα δεν ενδιαφέρονται αληθινά για το αποτέλεσμα των αγώνων. Περισσότερο ενδιαφέρονται για το πως θα εντάξουν την όποια στρατηγική τους, στους γενικότερους πολιτικούς και κομματικούς σχεδιασμούς των ηγεσιών τους. Αυτό έκαναν πάντα, αυτό κάνουν και σήμερα. Και στο βάθος ελπίζουν ότι η μόνη λύση είναι η κατάρρευση της σημερινής κυβέρνησης έτσι ώστε η νέα κυβέρνηση που θα έλθει να δώσει λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Μα πόσες φορές δεν διαψεύστηκαν μέχρι σήμερα αυτού του είδους οι προσδοκίες; 

Τέσσερις μήνες τώρα η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, δίνει των υπέρτατο αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με απίθανες στρατηγικές που μόνο αποτέλεσμα είχαν να διχάσουν μεταξύ τους τους Έλληνες δασκάλους. Δάσκαλοι εναντίων δασκάλων, διευθυντές εναντίων εκπαιδευτικών (και αντίστροφα), συνδικαλιστές εναντίων δασκάλων, διευθυντών, σχολικών συμβούλων, όλοι εναντίων όλων, σε μία περίοδο που η ομοψυχία θα έπρεπε να είναι ένα από τα κύρια ζητούμενα. Και όλα αυτά συνοδεύονται με απίθανες γνωματεύσεις από τη νομική σύμβουλο της ΔΟΕ, οι οποίες προβάλλονται ως έγκυρη νομική άποψη ( δεν είναι παρά μία και μόνο άποψη  ), οι οποία όμως κι έτσι, ως άποψη και μόνο, ενισχύει την όλη νομολογία της κυβέρνησης και επιπλέον αντιτίθεται σε τυπικά ζητήματα και μόνο.

Κύριοι συνδικαλιστές αποτύχατε! και είμαστε όλοι μας συνυπεύθυνοι γι΄ αυτό. Εμείς γιατί μέχρι πρότινος εσάς ψηφίζαμε! Όχι πια! Παραμείνατε προσκολλημένοι στο παρελθόν και όπως αυτό καταρρέει,  ακολουθείτε κι εσείς. Καληνύχτα σας!

Bas. Devasil